เมื่อวันเสาร์ ในตอนบ่ายของวันทำงานปกติ
ก็มีโทรศัพท์เข้ามา เป็นเบอร์แปลกหน้า
ก็รับ ฮัลโหล.. แล้วก็ได้ยินเสียงพูดเบาๆ พูดอะไรซักอย่าง
ไอ้เราไม่่ได้ยิน ก็อะไรนะคะ ๆ อยู่หลายรอบ
ทีนี้ก็เค้าก็พูดมาเลย ว่าขอคุยด้วยหน่อย กำลัง....อยู่
อ่อ ไอ้โรคจิตคนเดิมนั่นเอง
หลังจากเคยรับโทรศัพท์แบบนี้ มาสองสามครั้ง
ก็ยื่นให้หัวหน้าที่เป็นผู้ชาย
มันก็เงียบ ไม่ยอมพูด แล้วก็วางหูไป
ตอน 11 โมงของวันอาทิตย์ วันหยุด
ก็ออกไปห้องสมุดประชาชน
เดินดูหนังสือรอบๆ ห้อง ก็เดินไปสบตากับผู้ชายคนหนึ่ง
กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะ
ก็ไม่ได้สนใจ ยืนอ่านหนังสือต่อ
ซักพัก ผู้ชายคนนั้นก็เข้ามาถามแบบสุภาพ แต่เสียงเบาๆ
ผู้ชายคนนั้น : เรียนที่ใหนครับ ผมมาทำวิทยานิพนธ์อยู่ทีี่นี่
เราเอง : ทำงานแล้วค่ะ
ผู้ชายคนนั้น : ขอเป็นคนรู้จักได้ไหมครับ (หรือพูดว่าขอเป็นเพื่อนอะไรซักอย่าง ฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเพาะพูดเบามาก)
เราเอง : เอ่ออ ค่ะ ... ห้องสมุดที่นี่ยืมหนังสือไปอ่านได้มั้ยคะ คือมาหาหนังสือไปอ่านน่ะค่ะ (ออกแนวงงๆ แล้วชวนคุยเืรื่องอื่น)
ผู้ชายคนนั้น : ครับ ได้ครับ แล้วทำงานที่ใหนครับ
เราเอง : ที่... ค่ะ
ผู้ชายคนนั้น : เอ่อ ขอโทรไปคุยได้มั้ยครับ
เราเอง : เอ่อ มีแฟนแล้วค่ะ ..ขอตัวก่อนนะคะ (เอามั้ยล่ะ มาแนวนี้นี่หว่า..)
ผู้ชายคนนั้น : แฟนไม่มาด้วยกันหรอครับ
เราเอง : ไม่ค่ะ (แ้ล้วก็เดินออกไป)
ไม่ได้บอกว่าคนๆนี้เป็นโรคจิตรึเปล่า
แต่น้ำเสียงที่ใช้พูด มันเหมือนพวกโรคจิตมาก น่ากลัวๆ
อุตส่าห์จะไปหาหนังสืออ่านหลายๆเล่ม จะได้อ่านได้ทั้งอาทิตย์
แต่ไปเจอแบบนี้เข้า ก็เลยต้องรีบออกมา
ได้มาแค่สองเล่ม เล่มแรก
เรื่องผจญโลกล้านไมล์กับวัย 18 ..ท่าทางสนุก
เรื่องที่สอง เรื่องทองแดง ฉบับการ์ตูน
(อ่านเสร็จแล้ว น่ารัก อ่านไปยิ้มไป พระเจ้าอยู่หัวเป็นคนที่อ่อนโยนมาก)
